Verf

Verf, ik ben er dol op. Als ik naar een bouwmarkt ga maak ik steevast een rondje langs de verfafdeling. Ik kan dan minutenlang kijken naar de verschillende soorten verf die er zijn. Ook de kleuren fascineren me enorm, het kijken naar verf geeft me een goed gevoel. Het is een soort geluksmakertje voor me. Op momenten dat ik me gestrest of een beetje depri voel kan ik helemaal tot rust komen voor een verfschap. Een hoogtepunt van het geluksgevoel krijg ik wanneer de bouwmarkt verf van een oude collectie in de uitverkoop gooit. Dan kan ik me niet inhouden en ga ik in ieder geval niet met lege handen naar huis. Je weet per slot van rekening maar nooit wanneer de verf van pas gaat komen. 
Inmiddels heb ik een behoorlijk uitgebreide collectie verf in de garage staan waaronder een diversiteit aan grondverven, primers, spuitbussen en lakverven in verschillende kleuren en van verschillende merken. Iedere keer als ik in de garage kom en mijn verzameling zie kan ik daar helemaal blij en geïnspireerd van raken. De verven die ik heb zijn allemaal op oliebasis omdat ik dat zo ontiegelijk lekker vind ruiken en het mengt en verft zo fijn. Tegenwoordig beleef ik er plezier aan om zelf kleuren te mengen.

Soms komt het wel eens voor dat ik een verfblik, zonder dat ik het in de gaten heb, niet goed afsluit. Zo wilde ik laatst een krukje knalroze schilderen, die kleur had ik namelijk nog staan, ooit in de uitverkoop meegenomen want zeg nou zelf, wie zit er niet te wachten op roze verf? Ik in ieder geval wel. Toen ik het blik opende zat er een hard vliesje op. Dit komt bij mijn verfblikken wel vaker voor. Het doorprikken met een schroevendraaier volstaat meestal, echter niet deze keer want de verf was helemaal ingedroogd. Met pijn in het hart heb ik het blik weg moeten gooien.
Mijn fascinatie voor verf is zo groot dat ik een paar jaar geleden maar liefst 6 spuitbussen verf voor Sinterklaas heb gekregen. Als een klein kind zo blij was ik. Nu ik dit bericht typ krijg ik alweer zin om iets te gaan schilderen. Zelfs praten over verf maakt me blij. Waar is mijn portemonnee, ik ga naar de bouwmarkt!

Vakantie

Wat is dat toch met vakanties? Dit jaar dacht ik dat we op de goede weg zaten. Al vrij vroeg in het seizoen hebben we overeenstemming gesloten over het land dat we in de zomer gaan bezoeken. Dit mag je best een doorbraak noemen aangezien het plannen van vakanties altijd iets van recalcitrantie bij me oproept. 

Als puber vond ik het bijvoorbeeld verschrikkelijk dat ik bij mijn baas, van mijn bijbaantje, al in januari moest doorgeven wanneer ik in juli vrij wilde hebben. HALLO, het is JANUARI, de grond is nog bevroren, er zitten nog geen blaadjes aan de bomen en meneertje wil weten wanneer ik denk vrij te willen in de zomer? Weet IK veel op welke dagen in juli het mooi weer beloofd te worden? Dat duurt nog een half jaar, ronduit belachelijk vond ik het. Terugdenkend was dit confronterende moment een eerste kennismaking met onze gestructureerde maatschappij. Zo doen we dat in Nederland, we willen alles plannen en daar zal ik aan moeten wennen en me naar moeten voegen. Het gewenningsproces heeft tijd, energie en aanpassingsvermogen van mijn kant gevraagd. Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat het nu eenmaal zo werkt. Neemt niet weg dat het plannen van de vakantie voor mij een eeuwig debacle blijft.

Amerika, het land dat we willen bezoeken deze zomer, is best groot. Welk deel gaan we dan bezoeken? We zijn twee keer eerder in Californië geweest en verknocht geraakt aan de natuur aldaar. Maar om nu voor de derde keer naar dezelfde staat te gaan, is dat niet een beetje saai? De vorige twee keren hadden we alleen de vlucht geboekt en daar alles op de bonnefooi gedaan. Met als resultaat dat we het eerste jaar ongelooflijk veel kilometers hadden gemaakt, met een efficiëntere planning waren dit er minder geweest en toffe ‘back to basic’ campings in natuurparken bezocht. Het tweede jaar wilden we iets meer structuur aanbrengen in onze planning met als gevolg dat we twee dagen voor aankomst in Vegas alvast een hotel hadden vastgelegd. Onderweg naar de bestemming Las Vegas strandden we in een klein dorpje aan de rand van Death Valley. Het dorpje ligt in the middle of nowhere en telt slechts een paar 100 inwoners met als centraal punt een klein ‘biker kroegje’ waar ze alleen chili en ijskoud bier in inmaakpotten serveerden. Het was hier waar we aan de praat raakten met een kleurrijk, tikkeltje manisch, dorpsfiguur. Na een paar biertjes nodigde hij ons uit om de volgende dag mee te gaan schieten net buiten het dorp. Hij had thuis nog een paar Kalasjnikovs liggen. Wij moesten 'nee' zeggen omdat we, voor het eerst, een hotel van te voren hadden geboekt. Dit voorval was voor ons een bevestiging om niet teveel te willen plannen want wie weet wat je allemaal misloopt. Dit is twee jaar geleden gebeurd en ik zie nu ook in dat het misschien een vreemde uitnodiging was die heel anders had kunnen aflopen als we hier daadwerkelijk op in waren gegaan.

De vlucht voor dit jaar is geboekt, de plaats van aankomst is bekend en nu bevinden we ons in een dilemma. Gaan we een planning maken of doen we het zonder? We weten dat het voor een aantal natuurparken belangrijk is om van tevoren een camping te boeken anders ben je aangewezen op wild kamperen. Ook dat hebben we een keer aan den lijven ondervonden. Na tig campings bezocht te hebben waar zelfs geen plek was voor een super klein puptentje reden we met de zielen onder arm door de prachtige natuur. Die nacht kampeerden we zomaar ergens in de wildernis waar een muggenplaag ons dwong om om 21.00u in het puptentje te kruipen nog niet eens tijd om een vuurtje te stoken voor de nacht in de wetenschap dat er wilde beren vrij rondliepen. Ik moet zeggen dat ik als een roosje heb geslapen maar mijn vriend heeft toen geen oog dicht gedaan. Geen succes.

Willen we dit jaar teleurstellingen voorkomen dan zullen we een planning moeten maken. Allebei hebben we een begin gemaakt en wat dingen op papier gezet. Breekpunt blijft dat we niet weten wanneer we wat willen bezoeken. Want hoe weten we nu al waar we tegen die tijd zin in hebben? Met jaloezie kijk ik naar stellen die er wel in slagen overeenstemming te krijgen en samen zelfs een mooi overzichtelijk reisschema kunnen opstellen. Ons levert het alleen maar vreselijk veel stress op. Misschien moet ik er gewoon genoegen mee nemen dat wij niet zo’n planners zijn en het dit jaar zoals vanouds op onze eigen-wijze aanpakken namelijk op reis zonder planning.